Patricia van Motman is Amerikaanse, houdt van paarden en kwam een jaar of veertien geleden voor de liefde naar Nederland, haar werk als advocaat bij Pfizer achterlatend. Sinds twee jaar promoot ze in ons land de Amerikaanse Hunter-Jumper Equitation samen met Florence Wetzel. Eerst met clinics waaraan inmiddels honderden mensen hebben deelgenomen en inmiddels ook met wedstrijden.
Teamwork
Patricia is enthousiast over de voordelen van de manier van rijden en beoordelen in de Hunter-Jumper Equitation, wat in de Verenigde Staten tenminste eenderde deel van de paardensport uitmaakt: “Het is laagdrempelig, zeer paardvriendelijk en it’s all about teamwork. Het gaat om de ontspanning, om de vriendelijke uitstraling, de oortjes erop, attent, dat soort beelden krijg je immers niet bij spanning. Na twee jaar demonstraties geven op het Horse Event vroegen we ons af waarom dat hier eigenlijk niet bestond.”
George Morris
De dames vroegen grootmeester George Morris, jarenlang de coach van de Amerikaanse springtoppers, of het mogelijk zou zijn om de Hunter-Jumper Equitation in Nederland te introduceren: “Hij zei: Dat zal moeilijk zijn omdat de Nederlanders heel sterk hun eigen identiteit hebben. Verandering is moeilijk. Het gaat om de manier waarop de ruitersport altijd aan mensen geleerd is. Het rijden in Nederland is ingegeven door de van oorsprong Duitse manier van rijden. Meer vanuit de zit, met een zwaardere verbinding met de mond van het paard, terwijl onze manier van opleiden wezenlijk anders is. Maar, zei hij, you need to go find Joannie, she will help you.”
Nou is Patricia van Motman niet bepaald iemand die snel opgeeft. Twee jaar lang organiseerde ze clinics van Florence Wetzel van Silver Springs uit Florida om de manier van rijden en de manier van beoordelen bekender te maken. En ze betrok ‘Joannie’ erbij, Joan Scharffenberger, de Amerikaanse stijlamazone die onder andere. twee keer de Nations Cup in Aken won met haar Lucky Boy xx-zoon Victor en al lang in het Noord-Limburgse Ottersum gesetteld is met haar man Wiljan Laarakkers.
Vriendelijke handen
Patricia deed enthousiast haar ambassadeurswerk: “Ons systeem is vooral gebaseerd op de werking van een stil onderbeen, niet vanuit de zit zoals de leerschool dat hier aangeeft. Daarbij willen we vriendelijke handen zien, een paard dat in balans loopt, een gelijkmatig ritme aanneemt, vanuit rust steeds dezelfde sprongen maakt, terwijl de communicatie aardig, zacht, is, met liever geen sporen. Dat wordt beoordeeld. Dat is ook een verschil met de klasse B hier: er is een maximale tijd, terwijl de jury, die getraind is op balken en fouten, niet verplicht daarin opgeleid is.”
En het typische voorbeengebruik van hunters? “Dat is alleen een accent. Hunters zijn paarden met een comfortabele, beetje vlakke beweging vanuit de schouder, licht bewegend, zonder veel knie-actie, goed gebouwd, van oorsprong de ideale partner voor de jacht.”
Wedstrijden
Tijdens de wedstrijden worden vriendelijke parcoursen gebouwd, van 60 tot 100 centimeter hoogte: lange lijnen, grote bochten, met mooie kansen om de jury te laten zien hoe je in balans door het parcours kunt galopperen en daarnaast Equitation en Handy Hunter parcoursen met scherpere bochten en moeilijkere lijnen. Het parcours is gebaseerd op natuurlijke hindernissen, dus geen gekleurde balken. Deelnemers rijden twee verschillende parcoursen en komen voor het derde onderdeel, de zadelrubriek, gezamenlijk in de ring voor stap, draf, en galop.
Opleiding trainers en juryleden
En hoe nu verder? “Voorop staat dat we werken aan opleiding en certificering van Nederlandse trainers en Nederlandse juryleden. Het moet geen American invasie worden. Joan, Florence en ik werken aan een introductie voor trainers in samenwerking met MBO Barneveld. Elke zes weken geven we ook clinics, waar mensen maar willen. We krijgen heel leuke reacties. Deelnemers aan de clinic zeggen: eindelijk iets in het springen waarbij ik me comfortabel voel!”
Bron: Equnews.nl
